سیلیکاژل

سیلیکاژل ماده ای رطوبت گیر است که معادل ۴۰% وزن خود قابلیت جذب آب دارد و در اکثر صنایع جهت جلوگیری از خسارات ناشی از رطوبت بکار گرفته می شود. این ماده نخستین بار توسط توماس گراهام در سال ۱۸۶۱ میلادی ساخته شده و اولین بار در جنگ جهانی دوم جهت نگهداری پنی سیلین مورد استفاده قرارگرفت و ازآن زمان به عنوان موثرترین و قویترین ماده رطوبت گیر بکار برده می شود. سیلیکاژل فرم نامنظمی از دی اکسید سیلیسیم است که از ترکیب سیلیکات سدیم و اسید سولفوریک ساخته می شود. این ماده غیرسمی، بدون بو و غیر قابل اشتعال است و قابل حل در آب و هیچ حلالی نیست و ساختار ثابتی دارد. سیلیکاژل از لحاظ فیزیکی در دو شکل ظاهری نامنظم و کروی تولید می گردد که هریک با دو مشخصه بدون معرف (سفید) و معرف دار (آبی) عرضه می شود. سیلیکاژل آبی با کلرید کبالت اشباع می گردد تا رنگ آن تقریبا پس از جذب ۱۸% رطوبت از آبی به صورتی شروع به تغییر رنگ کند ولی در سیلیکاژل بدون معرف (سفید) پس از اشباع از مولکول های آب، تغییر رنگی صورت نمی گیرد.